Consejo de 867
El concilio se celebró por orden del Papa Nicolás I, para tratar con Hincmar de Reims y sus disputas. [1] Los decretos fueron firmados el 2 de noviembre de 867. [2] El Concilio dictaminó que ningún obispo podía ser depuesto de su Sede sin el consentimiento del Papa. [3]
Obispos presentes
- Hincmar, arzobispo de Reims
- Herard, obispo de Tours
- Wenilo, obispo de Rouen
- Frotarius, obispo de Burdeos
- Hegilo, obispo de Sens
- irizarri, obispo de Bourges
- Rothadus, obispo de Soissons
- Actardus, obispo de Nantes
- Hildegarius, obispo de Meaux
- Eneas, obispo de París
- Hincmar, obispo de Laon
- Gislibertus, obispo de Chartres
- Ercanraus, obispo de Châlons-sur-Marne
- Ercambertus, obispo de Bayeux
- Odo, obispo de
- Folcricus, obispo de St.-Paul-trois-Châteaux
- Livido, obispo de Autun
- Ioannes, obispo de Cambrai
- Hilduinus, obispo de Évreux
- Abbo, obispo de Nevers
Concilio de 878 (Segundo Concilio de Troyes)
- 878 Segundo Concilio de Troyes [4]
- El Papa Juan VIII proclamó que ningún obispo podría ser depuesto sin referencia a la Santa Sede
Obispos presentes
- Juan, obispo de Roma
- Walbertus, obispo de Porto
- Petrus, obispo de Forum Sempronii (Fossombrone)
- Pascasius, obispo
- Hincmar, arzobispo de Reims
- Ansegisus, arzobispo de Sens
- Aureliano, arzobispo de Lyon
- Sigebodus, arzobispo de Narbonne
- Rostagnus, arzobispo de Arles
- Adalardus, arzobispo de Tours
- Teudericus arzobispo de Besançon
- Ottramnus, arzobispo de Vienne
- Isaac, obispo de Langres
- Gerboldus, obispo de Châlons-sur-Saône
- Agilmarus, obispo de Clermont (Arvernensis)
- Bernerus, obispo de Grenoble
- Abbo, obispo de Nevers
- Ottulfus, obispo de Tréguier
- Gislebertus, obispo de Chartres
- Walefridus, obispo de Uzés
- Hildebaldus, obispo de Soissons
- Teutherus, obispo de Gerona
- Ingelwinus, obispo de París
- Edenulfus, obispo de Laon
- Adebertus, obispo de Senlis
- Berno, obispo de Chalons
- Maricus, obispo de Béziers
- Ecfridus, obispo de Poitiers
- Abbo, obispo de Maguelonne
- Frodoinus, obispo de Barcelona
- Arnaldus, obispo de Toul
Concilio de 1078
Convocado por el arzobispo Hugues de Die y el abad de Cluny. [5]
Concilio de 1104
Convocado por el cardenal Richard, obispo de Albano, legado papal [6]
Concilio de 1107
Convocado el 23 de mayo de 1107 por el Papa Pascual II personalmente. Rothard, obispo de Mainz, fue suspendido de su cargo porque se había atrevido a reconciliar a un obispo cismático, Udo de Hildesheim, con la Iglesia. [7]
Obispos que asisten
No sobrevive ninguna lista completa. Algunos obispos que probablemente asistieron se pueden descubrir en documentos sobrevivientes:
- Papa Pascual II
- Cardenal Richard, obispo de Albano
- Aldo, obispo de Piacenza
- Odo, obispo de Cambrai
- Leodegarus, obispo de Bourges
- Girard, obispo de Angoulême
- ldebertus, obispo de Le Mans
- Ioannes, obispo de Thérouanne
- Gotofridus, obispo de Amiens
- Galo, obispo de París
- Lambertus, obispo de Arras
Concilio de 1129
- 1129 (a veces aparece como 1128) [8] - convocado por el Papa Honorio II : [9]
- reconoció y confirmó la Orden de los Caballeros Templarios
- disputas resueltas que involucran al obispo de París
Referencias
- ^ Louis Moréri; Goujet (1759). Le Grand dictionnaire historique ou le Mélange curieux de l'histoire sacrée et profane ... par Mre Louis Moreri ,. (en francés). París: chez les libraires associés. pag. 366 .Sirmond, III, pág. 353-604.
- ↑ Sirmond, III, p. 358.
- ^ Lee, Guy Carleton (1897). "Hincmar: una introducción al estudio de la revolución en la organización de la Iglesia en el siglo IX" . Artículos de la Sociedad Estadounidense de Historia de la Iglesia . 8 : 231–260, en 257-260 . Consultado el 22 de septiembre de 2016 .
- ^ Sirmond, III, págs. 473-496; las suscripciones de los obispos se encuentran en las págs. 479-480.
- ^ Louis Ellies Dupin; Daniel Penningen (1697). Nouvelle bibliotheque des auteurs ecclesiastiques . Tomo VIII. París: Pralard. pag. 61.
- ^ Bernard Monod (1907). Essai sur les rapports de Pascal II. avec Philippe Ier (1099-1108) (en francés). París: H. Campeón. págs. 39 –42.
- ^ Uta-Renate Blumenthal (1978). "Capítulo 3: El Concilio de Troyes, 23 de mayo de 1107". Los primeros concilios del Papa Pascual II, 1100-1110 . Toronto: Pontificio Instituto de Estudios Medievales. ISBN 978-0-88844-043-3.y págs. 34-35.
- ^ Barber, Malcolm (1995). The New Knighthood: A History of the Order of the Temple . Prensa de la Universidad de Cambridge. pag. 14. ISBN 0521420415.
- ^ Charles-Louis Richard (1772). Analyse des conciles généraux et particuliers contenant leurs canons sur le dogme, la morale, & la disciplin tant ancienne que moderne, expliqués par des notes, conférés avec le droit nouveau notamment avec le droit particulier de la France, & précédés dun traité des conciles en général, pour servir dintroduction: 2 (en francés). Tome el segundo. París: Vencent. págs. 90–91.
Bibliografía
- Hefele, Charles Joseph (1911). Histoire des conciles Tome IV, deuxième partie . París: Letouzey. págs. 666 –678. (tr. H. Leclercq)
- Hefele, Charles Joseph (1870). Histoire des conciles tomo V . París: Letouzey. págs. 528–550. (tr. H. Leclercq) [Concilio de Troyes, 867]
- Lalore, Charles (1867). Les synodes du diocèse de Troyes (en francés). Troyes: E. Caffé.
- Sirmond, Jacques (1629). Concilia antiqua Galliae tres en tomos ordine digesta. Cum epistolis pontificum, principum Constitutionibus y aliis Gallicanae rei ecclesiasticae monimentis. Quorum plurima vel integra, vel magna ex parte, nunc primum in lucem exeunt. Ópera y estudio Iacobi Sirmondi Societatis Iesu presbyteri. Tomus 1. [-3.] (En latín). París: Sebastien Cramoisy.